Een eeuw geleden was rogge (Secale) met een areaal van 200.000 hectare in ons land nog een groot gewas. Echter, in tegenstelling tot andere graansoorten, is de productie van rogge in de tweede helft van de vorige eeuw sterk verminderd. Toch kent rogge in Europa nog grote teeltgebieden, met name in Duitsland, Polen en Rusland. De geschiedenis van wilde rogge lag overigens in het gebied tussen de Middellandse Zee en Centraal-Azië. Circa 3000 jaar vóór Christus was de wilde rogge gewone rogge geworden.

​

Terwijl de meeste andere graansoorten zelfbestuivend zijn, is rogge aangewezen op buurbestuiving. Het lichte stuifmeel wordt door de wind van plant tot plant gevoerd en dat geeft kruisbestuiving. Zaaien gebeurt in de eerste helft van oktober of in februari-maart. De jonge plant kan prima tegen lage temperaturen. De teelt vindt met name plaats op zand- en dalgronden. Afhankelijk van het ras ligt de oogst in juli of augustus.

​

Rogge kan dus zowel in het najaar als in het voorjaar worden gezaaid, maar in ons land is het tegenwoordig meestal een wintergewas die als groenbemester wordt ingezet. De groenbemester is een tussengewas tussen twee hoofdteelten. Het doel ervan is om de bodem goed te doorwortelen, mineralen en vocht vast te houden en organische stof te produceren. Zo wordt de grond vitaler. Als rogge wordt geteeld voor het graan, varieert de opbrengst van 8 tot 10 ton per hectare, terwijl de stro-opbrengst 4 ton per hectare bedraagt.

​

Omdat de roggekorrel weinig gluten bevat, rijst het deeg niet bij het bakken en dat zorgt voor de vaste structuur van roggenbrood. Behalve voor roggebrood wordt het meel van rogge ook gebruikt voor het maken van ontbijtkoek, pepernoten, taaitaai en knäckebröd. Ook worden ze gebruikt in ontbijtgranen. Roggezemelen worden verwerkt in veevoer en het stro wordt gebruikt als dekmateriaal.

​

Areaalontwikkeling Rogge (Nederland / CBS):

• 1900: < 214.000 ha

• 1950: < 175.000 ha

• 2000: < 6.000 ha

• 2018: < 2.000 ha