Gewone boekweit (Fagopyrum asculentum) is nooit een cultuurgewas van betekenis geweest en tegenwoordig wordt het weinig geteeld. De kleine driehoekige zaadjes – die veel weg hebben van kleine beukenootjes – worden gebruikt in kuiken- en vogelvoer. De gepelde zaden zijn ook prima geschikt voor menselijke consumptie. Het is een grondstof voor onder andere pap, pannenkoeken en crackers, vaak in combinatie met granen zoals spelt. In het kader van agrarisch natuurbeheer wordt boekweit ook veel toegepast in bloemrijke akkerranden.

​

In tegenstelling tot de andere granen komt boekweit niet voort uit de grassenfamilie, maar is het een zogenaamd pseudograan. Het werd ook wel ‘armeluisgraan’ genoemd, omdat het weinig bemesting vraagt. Op de zuidelijke zandgronden werd vroeger de Brabantse grijze boekweit geteeld, een plant die weinig van de grond vraagt.

​

Gewone boekweit vormt een 30 tot 60 cm hoge éénjarige plant. Van oorsprong stamt de plant Oost-Azië en kwam in de 15e eeuw naar Nederland en andere landen in Noord-Europa. In het midden van de negentiende eeuw werd in ons land nog 65.000 hectare geteeld, maar na de Tweede Wereldoorlog is het praktisch verdwenen. In ons land wordt het zeer beperkt geteeld, in tegenstelling tot Polen, Frankrijk, Oekraïne en China.

​

Boekweit is een zomergewas en heeft een korte groeiperiode van drie maanden. De zaaitijd ligt tussen half mei en half juni. Het gewas heeft veel warmte nodig en liefst droog rustig weer tijdens de bloei. De oogst is vanaf juli tot september. Rond 1800 was het niet uitzonderlijk dat de boekweit in juni bevroor en herinzaai nodig was. Tegenwoordig is de kans op late vorst in het voorjaar een stuk kleiner geworden.

​

Areaalontwikkeling Boekweit (Nederland / CBS):

• 1900: < 1000 ha

• 1950: < 1000 ha

• 2000: < 1000 ha

• 2018: < 1000 ha

​

Bijenvriendelijkheid: **** (4 sterren)